Loonopschorting houdt in dat een werkgever de loonbetaling aan een werknemer opschort. De werkgever kan dit doen als een werknemer zich bijvoorbeeld niet houdt aan re-integratieverplichtingen, al dan niet uit hoofde van de arbeidsovereenkomst. In zekere zin lijkt deze bevoegdheid op het retentierecht in het verbintenissenrecht, waarbij de schuldenaar de verschuldigde prestatie uit de overeenkomst uitstelt totdat de schuldeiser (de wederpartij) zijn verplichtingen uit de overeenkomst heeft nagekomen.
Voor de werkgever is het van belang om vast te stellen wanneer hij het loon kan opschorten. Om die reden zal hij in de regel protocollen, zoals voorschriften bij verzuim, dienen op te stellen. Als de werkgever gebruik wil maken van zijn bevoegdheid om het loon op te schorten, zal hij de werknemer eerst een waarschuwing moeten geven. De werkgever mag het loon dan net zo lang opschorten totdat de werknemer de desbetreffende voorschriften nakomt. Zodra de werknemer aan de voorschriften voldoet, heeft hij met terugwerkende kracht aanspraak op het door de werkgever verschuldigde loon.
Loonopschorting dient niet te worden verward met loonstop: in dit laatste geval heeft de werknemer geen recht op het door de werkgever verschuldigde loon.