Eigenrichting is de situatie waarbij een persoon op eigenhandige wijze een bepaald geschil in het civiele recht vereffend. In het strafrecht houdt eigenrichting verband met de situatie waarbij een persoon een ander bestraft zonder dat hierbij een (straf)rechtelijke procedure aan te pas komt.
Eigenrichting is niet zelfstandig strafbaar gesteld, maar een daad op basis van eigenrichting kan worden bestraft aan de hand van de onderliggende gedraging. Aan de andere kant geeft het Nederlands rechtssysteem juist een aantal situaties waarbij eigenrichting wel is toegelaten. Een voorbeeld hiervan is art. 5:44 BW: bij overhangende takken en beplantingen kan een buur, indien aanmaningen aan zijn buurman hiertoe niets hebben bijgedragen, de overhangende takken en beplantingen zelf weghalen. Hij is dan niet aansprakelijk voor de schade.
Civielrechtelijk gezien levert eigenrichting in de meeste gevallen een onrechtmatige daad op. Dat betekent dat de persoon die eigenrichting pleegt, aansprakelijk kan worden gesteld voor de schade.